China tandtechnisch laboratorium occlusaal ontwerp van implantaatprothese

Occlusaal ontwerp van implantaatprothese in China tandtechnisch laboratorium

Vanwege het verschil tussen een implantaatprothese en een natuurlijke tand, moet deze qua occlusaal ontwerp anders worden behandeld. Gebaseerd op verschillende ontbrekende tandplaatsen en verschillende omstandigheden van zacht en hard weefsel, varieert het ontwerp van implantaatprotheserestauratie enorm.

De reparatiemethoden van lokale ontbrekende tanden omvatten een door een implantaat ondersteunde enkele kroon, een brug met twee uiteinden, een brug met een enkel uiteinde, enzovoort, en de reparatiemethoden voor ontbrekende tanden in de volledige boog omvatten een vaste prothese en een door een implantaat ondersteunde overkappingsprothese. Verschillende implantaatprothesen hebben verschillende kenmerken in occlusaal ontwerp. Bijvoorbeeld een enkele vaste prothese ondersteund door latere tandheelkundige implantaten:

Allereerst moet de ideale kracht van het implantaat in de axiale richting van het implantaat liggen. De vraag is dus: hoe kan de axiale kracht van het implantaat worden bereikt?



Als de enkelvoudige implantaatprothese in het achterste gebied een buccaal-linguaal driepunts kaakcontact kan bereiken dat vergelijkbaar is met dat van natuurlijke tanden, kan het ook het doel van de axiale overdracht van kaakkracht bereiken.



In tegenstelling tot natuurlijke tanden is de beweging van osseo-integratie-implantaten echter slechts 3-5 μm (de normale beweging van natuurlijke tanden kan 25-100 μm bereiken). Zodra de implantaatprothese op enig punt A, B of C tijdens het gebruik verloren gaat, zal er een niet-axiale spanningsbelasting op het implantaat ontstaan.



Daarom is het veiligere maxillaire contactontwerp voor de posterieure prothese met enkel implantaat het vormen van een bepaald gebied van apicaal-ovale fossa-contact met de tegenoverliggende kaaktanden, in plaats van A, B, C driepuntscontact.



De essentie van apicaal-ovaal fossa-contact is het vergroten van de drie punten A, B en C in drie zijden A, B en C.



Kan de axiale overdracht van kaakkracht van implantaatprothesen in posterieure tanden alleen worden opgelost door apicaal-ovaal fossa-contact? Hoe ontwerp je het occlusale contact van een dergelijk implantaat?



Ongeacht of het correct is om de implantatieplaats en -richting vrij te geven, kunnen we, als het onze taak is om een ​​dergelijk osseo-integratie-implantaat te repareren, het doel van axiale overdracht van kaakkracht bereiken via een bepaald occlusaal contactontwerp?
Het antwoord is misschien.

De ideale middellijn van het maxillaire posterieure tandheelkundige implantaat moet naar het schuine oppervlak van de buccale punt en de tong van de tegenoverliggende tand in de onderkaak wijzen. Wanneer het maxillaire implantaat niet meer dan de helft van de cusp schuin ten opzichte van het gehemelte wordt verschoven, en de middellijn van het implantaat tegenovergesteld is aan de centrale fossa, kunnen we het contact tussen de An- en B-zijde van de centrale fossa van de maxillaire ruimte opgeven. tanden en de buccale punt van de onderkaaktanden, en houd alleen het B- en C-contact tussen de palatale punt van de bovenkaaktanden en de centrale fossa van de onderkaaktanden, om de axiale geleiding van de kracht langs het implantaat te realiseren.



Wanneer het maxillaire implantaat naar de palatinale zijde wordt verschoven en de middellijn van het implantaat tegengesteld is aan de buccale helling van de tongpunt van de kaaktand, kan worden gezien dat de positie van het implantaat kan worden ontworpen als anti-kaak, en bereik stabiel A, B, C driezijdig contact.



Wanneer het maxillaire implantaat meer dan één knobbelhelling naar de palatinale zijde verschuift en de middellijn van het implantaat naar de punt van de tong wijst, is het naast het omgekeerde ontwerp ook noodzakelijk om het contact tussen de buccale punt van de tong op te geven. de bovenste tand en de centrale fossa van de onderste tand om te voorkomen dat de cantilever wordt geforceerd.